Posiada wady gatunku (postacie krzykacze, duże przywiązanie do galaretowatych i lejących się kształtów, dziwaczny design, fizyka koziołków, fikołków i śmiesznego biegania) oraz nie do końca wykorzystuje potencjał niektórych elementów (brak ponownego pojawienia się ciemnej, galaretowatej formy demona, finalne wybaczenie całemu światu, łącznie z irytującymi bohaterami oraz niszczycielami natury, tytułowa Księżniczka jako pyskata pani ekolog, która nienawidzi ludzi - aż czy tylko?).
Nadal to jednak piękna, proekologiczna baśń z czasów, gdy jeszcze istniały duchy lasu.
Piękna animacja, masa świetnych pomysłów (zamienianie się w demony poprzez złe emocje - nienawiść, mocny akcent wynalazków - szczególnie broń palna) oraz mistyczny klimat, który autentycznie mi się udzielił i czułem, że obcuję z bóstwami hasającymi po zielonych łąkach i pijących krystalicznie czystą wodę z leśnych stawów.
Jest waga problemy, jest stawka, jest podniosłość ukierunkowana przez epicki charakter filmu, jest mocne przesłanie, wyraziste postacie, jest brutalnie, jest piękna aranżacja.
Coraz bardziej przekonuję się do anime, jednak nadal nie mogę przełknąć głównych wyznaczników gatunku. Obok Akiry drugie anime poruszające ważne problemy i robiące to w spektakularny sposób, pozbawiony jakichkolwiek naleciałości złego Hollywoodu czy wtórności.